Tema 2. Actividade 10

ACTIVIDADE10.PDF

Crea unha nova entrada (ou publicación)no teu blog co nome ACTIVIDADE10. Os conceptos están definidos nas páxinas 51 e 53 do libro (non é necesario buscar información adicional) e son os seguintes:

• Navegadores GPS. Busca unha imaxe na rede.

• Google Glass. Busca unha imaxe na rede. 

• Smart Watch. Busca unha imaxe na rede. 

Navegador GPS

O GPS (Global Positioning System) é un sistema que permite determinar a posición dun obxecto ou unha persoa, en calquera lugar do planeta, cunha percepción de metros ou, mesmo, centímetros.

A tecnoloxía GPS está baseada na utilización de 24 satélites cuxas órbitas están sincronizadas par cubrir toda a superficie terrestre.

Os navegadores GPS dispoñen dun receptor GPS capaz de reducir os sinais dos satélites. Unha vez que o recceptor ten añ menos o sinal de catro satélites, polo menos, o navegador é capaz de determinar cal é a súa posición por triangulación.

Os navegadores dispoñen de cartografía e software específico para situar as coordenadas do GPS  sobre o mapa, analizar as posibles rutas para chegar a un destino concreto e planificar á que consideren máis adecuada segundo os criterios que o usuario especifique. Devanditos navegadores poden estar integrados, en vahículos e teléfonos intelixentes, ou ben como dispositivos independentes, sendo algúns dos modelos máis estendidos  Navman e TomTom Navigator. 

Google Glass:

Google Glass son unhas pequenas gafas de alta tecnoloxía, desenvolvidas por Google, que funcionan como asistente virtual empregando realidade aumentada. Conectan ao usuario co seu teléfono intelixente a través da voz e a imaxe se mostra nunha pequena pantalla incorporada. Esta pantalla está conectada a unha cámara, un micrófono e un altavoz. Mediante unha conexión Wi-Fi e Bluetooth, as lentes poden comunicarse con outros dispositivos e aplicacións de internet.

Empregan unha versión reducida do sistema operativo Androi. Algunhas das súas aplicacións son tomar fotos, gravar vídeos, navegar por internet e usar a maioría de aplicacións de Google.

Smart Watch:

Un reloxo intelixente (Smart Watch) é un reloxo de pulseira que integra funcións similares ás dun teléfono intelixente ou un ordenador portátil. Emprega as tecnoloxías Wi-Fi, Bluetooth ou conexión móbil para conectarse a internet e intercambiar información con outros dispositivos.

Estes dispositivos poden incluír características como un acelerómetro, altímetro móbil, barómetro, brúxula, cronógrafo, equipo de buceo, calculadora, teléfono móbil, GPS, pantalla gráfica, altavoces, axenda, etc.

Por outro lado, estes reloxos inclúen o seu propio sistema de aplicacións, que soen estar relacionadas coa saúde o deporte, a produtividade, os contidos multimedia, os xogos e o acceso a redes sociais.

Tema 2. ACTIVIDADE 8

Crea unha nova entrada (ou publicación)no teu blog co nome ACTIVIDADE 8. Os conceptos están definidos na páxina 48 e 50 do libro (non é necesario buscar información adicional) e son os seguintes:

• (0.75 puntos) Tarxeta de rede. Busca imaxe ou imaxes na rede onde aparezan identificados os conectores.

• (0.75 puntos) Concentrador e conmutador. Busca unha imaxe de cada un na rede.

• (0.5 puntos) Punto de acceso. Busca unha imaxe na rede.

• (1 punto) Cableado de rede. Busca imaxes na rede onde aparezan os conectores RJ45 e ST e cables de par trenzado apantallado e fibra óptica. Nestes últimos deben estar indicadas as suas partes.

Tarxeta de rede:

Concentrador e conmutador:

Os concentradores e os conmutadores son dispositivos que interconectan os cables dunha rede. A función de cada un é a seguinte:

• Concentrador o hub: A este dispositivo chegan todos os cables da rede, un por cada ordenador ou dispositivo, actuándo de ponte. Cando un ordenador envía información, o concentrador a reenvía a todos, para que o destinatario a tome e o resto a desbote.

Concentrador o hub

• Conmutador o switch: ten características similares ao hub, pero con algunhas outras funcións engadidas. Unha delas é que, ademais de servir de ponte como conexión de todos os ordenadores, é capaz de identificar os equipos que ten conectados, polo que non necesita enviar a información a todos eles, senón só ao destinatario. Evítase así sobrecargar a rede e a colisión de datos. Outra diferencia é que ademais de equipos, permite interconectar redes do mesmo tipo.

Conmutador o switch

Na actualidade, empregan maioritariamente os switch, que soen ofrecer, ademais dos conectores RJ-45 para redes cableadas , tecnoloxía Wi-fi para conexións inalámbricas.

Punto de acceso:

É unha rede de área local cableada, tamén é posible instalar un punto de aceso inalámbrico de maneira que, ademais dos ordenadores conectados por cable, se poidan conectar é rede outros dispositivos de forma inalámbrica.

Punto de acceso.

Cableado de rede:

O cable é un dos medios de conexión empregados nas redes para transmitir datos. Existen diferentes tipos de cable:

• Cableado coaxial: Está formado por un fío condutor central, protexido das correntes eléctricas externas por unha malla de cobre. É similar ao que se emprega para a antena da televisión, aínda que actualmente esta en desuso.

• Cableado par trenzado: Está constituído por catro pares de fíos. Cada par está entrelazado para diminuír a interferencia eléctrica e evitar que se acople á sinal entre os pares. Dentro deste cableado distínguense os seguintes tipos:

• UTP. É un cable non apantallado. É de baixo coste pero sensible a interferencias, polo que produce máis errores que outris cables.

• STP. É un cable apantallado, é dicir, ten unha malla metálica arredor do cable que o protexe das interferencias electromagnéticas.

• FTP. É un cable apantallado con blindaxe global que posúe unha pantalla condutora en forma trenzada. Mellora a protección fronte ás interferencias con respecto as anteriores.

Existen diversas categorías de cables, dependendo da súa velocidade de transmisión. As que están en uso son: categoría 5 (100 Mbps), categoría 6 (1Gbps), categoría 7 (10 Gbps) e a categoría 8 que está en fase de desenvolvemento. O cableado de par trenzado emprega conectores RJ-45.

Cable de fibra óptica: É unha fibra moi fin de material transparente, vidro ou material plástico, pola que se envía un faz de luz. Estes cables constan dun grupo de fibras ópticas protexidas con hiladuras de aramida para facelos resistentes á tracción ademais de estar protexidos por varios revestimentos. Os conetores máis empregados na fibra óptica para redes locais son ST, LC, FC e SC.

Conector ST

Fibra óptica

RJ-45

Tema 2. ACTIVIDADE 6

Crea unha nova entrada (ou publicación)no teu blog co nome ACTIVIDADE6.
Impresora 3D.

• Buscando a información na rede redacta aproximadamente 25 liñas explicando o seu principio de funcionamento, tipos e aplicacións. 

• Engade un vídeo da rede (duración non superior a 3 minutos si é posible).

As impresoras 3D xurdiron hai uns anos por causa do desexo dun grupo de expertos do MIT (Massachusets Institue of Technology) comezaron a querer imprimir o que vían nos arquivos .CAD (Deseño Asistido por Computadora).

O proceso de impresión tridimensional é, fundamentalmente, ir creando un prototipo capa por capa e dende abaixo ata arriba. Para iso, a máquina deposita unha capa de plástico en po, compáctase na zona que lle indica o ordenador e vólvese a repetir o proceso colocando unha capa sobre a outra ata que se completa a peza.

Hai dous tipos de impresoras 3D: de tinta e láser. As primeiras empregan unha tinta que funciona  como aglomerante e compacta o po ademáis de permitir imprimir en diferentes cores. Mentres que as segundas o que fan é transferir enerxía ao po que pasa a estar polimerizado (duro) e despois introdúcense nun líquido para que as zonas máis duras se solidifiquen.

Os tipos de impresión máis comúns son os seguintes:

Estereolitografía: Foi o primeiro método concibido.  Consiste na aplicación dun láser ultravioleta a unha resina sensible á luz contida nun cubo.  O láser vai solidificando a resina en capas ata que o obxecto adquire a forma desexada.

Impresión por láser: Máis coñecido polo seu nome en inglés (selective laser sintering ou SLS), este método consiste na compactación do material co que se quere construír o obxecto -material que se atopará pulverizado a unha temperatura próxima á fundición- a través da aplicación dun láser.

Impresión por inxección: Moi similar á tecnoloxía de impresión por láser, a súa diferenza con esta radica en que, en lugar de empregar un láser, o material -que estará nas mesmas condicións que na tecnoloxía por SLS, é dicir, en po e a unha temperatura próxima á fundición- compactarase mediante inxección dun aglomerante (tinta). Esta tecnoloxía permite imprimir en cor, xa que o aglomerante utilizado pode ter unha cor ou outro.

Impresión por deposición de material fundido

As aplicacións que aporta unha impresora 3D son moi empregadas na creación de modelos, materialización de prototipos, na gastronomía (creando estruturas comestibles)e a impresión de complementos (moda).

Tema 2

 Google sites

ACTIVIDADE2. pdf

Crea un arquivo en Open Officce Writer en formato libre (tamaño de letra 12). Os conceptos están definidos nas páxinas 32 e 33 do libro (non é necesario buscar información adicional, excepto no punto 1) e son os seguintes:

• Superordenador Mare Nostrum. Busca información (aprox 15 liñas) e imaxe na rede.

• Tablets. Busca imaxe na rede.

• Smartphones. Busca imaxe na rede. 

ACTIVIDADE4.pdf

Crea un arquivo en Open Officce Writer en formato libre (tamaño de letra 12). Os conceptos están definidos nas páxinas 36 e 37 do libro (non é necesario buscar información adicional) e son os seguintes:

• RAM. Busca imaxe na rede.
• Memoria caché.
• Memoria virtual.
• Memoria ROM-BIOS.
• Memoria RAM-CMOS.

Tema 1. Actividade 3

ACTIVIDADE 3.pdf

Desenrola os seguintes conceptos da páxina 15 do libro mediante parágrafos de 15 liñas aproximadamente e letra de tamaño 12, ampliando a información do libro:

• eAdministración.
• Teletrabajo.
• Gestión de tráfico.
• eSalud.

Tema 1. Actividade 4

ACTIVIDADE4.pdf
Desenrola os seguintes conceptos da páxina 15 ca información do libro (non é necesario engadir nada máis) e busca 2 imaxes para ilustrar cada concepto. Compón un documento de 2 ou 3 páxinas.

• DNIe.
• Certificado dixital.

Tema 1. Sociedade do Coñecemento. Intelixencia Artificial

Nesta ligazón atoparás un documento elaborada pola Universidade de Valencia. A información que necesitas está nas 6 primeiras páxinas do documento. Cos contidos que se enumeran a continuación crea unha entrada nova no teu blog co nome de Tema 1 Sociedade do Coñecemento: INTELIXENCIA ARTIFICIAL

• Definición de Intelixencia Artificial explicando para qué serven as súas técnicas e metodoloxías. 

• Obxectivos básicos.

• Definición de Sistemas de Procesamento de linguaxe natural.

• Definición de Recoñecemento de Visión.

• Definición de Sistemas Baseados no Coñecemento e Sistemas Expertos.

• Definición de Redes Neuronais.

• Definición de Sistemas Inductivos.

1. Non existe unha única definición de Intelixencia Artificial senón que esta depende da perspectiva desde a cal se tente realizar:

-Desde a perspectiva de Intelixencia, intelixencia artificial trata de construír máquinas intelixentes que actúen como nós esperamos que a xente actúe.

-Desde a perspectiva da investigación, a intelixencia artificial estuda como lograr que as máquinas realicen tarefas que, polo momento, son realizadas mellor polos seres humanos.

En resumo poderiamos dicir que a Intelixencia Artificial está formada por unha serie de técnicas e metodoloxías encamiñadas a resolver problemas non estruturados que necesitan do coñecemento para a súa resolución xa que carecen dunha resposta inmediata e mesmo presentan máis dunha solución como consecuencia da existencia de incerteza ou ambigüidade nos resultados finais ou parciais. Para a resolución dos devanditos problemas, a Intelixencia Artificial recorre aos algoritmos ou ás regras heurísticas.

2. A Intelixencia Artificial é unha rama da Informática, xurdida ao redor dos anos cincuenta, que persegue á vez dous obxectivos básicos:

- Estudar o comportamento intelixente dos seres humanos, incluíndo tanto o aspecto cognoscitivo como o perceptual, co fin de simulalo nun computador.

- Facer máquinas intelixentes e programas capaces de imitar o comportamento humano intelixente, é dicir que poidan realizar as operacións humanas de ver, oir, falar, razoar, xulgar, comprender, aprender da experiencia e comunicarse como o fan as persoas humanas. 

3. Na actualidade as aplicacións da Intelixencia Artificial son cada vez máis variadas, xa que se trata dunha disciplina en constante evolución, pero poden concretarse nas seguintes grandes áreas: sistemas de procesamiento da linguaxe natural, sistemas de recoñecemento da visión, robótica, sistemas baseados no coñecemento e sistemas expertos, redes neuronais, aprendizaxe inductivo e razoamento baseado en casos, algoritmos xenéticos, outras áreas. Os sistemas de procesamento da linguaxe natural son sistemas cuxo obxectivo é o tratamento automático da información lingüística, é dicir, trátase de sistemas nos que o usuario introduce os datos no computador utilizando o mesmo linguaxe que utiliza para comunicarse con outras persoas, o computador codifica esa información en linguaxe de máquina para podela procesar e, unha vez procesada, xerar a saída adecuada en linguaxe natural.

4.  Os sistemas de recoñecemento da visión son programas de computador que realizan tarefas de tratamento de imaxes, para manipulalas, realizar traballos de creatividade, publicidade, edición, controlar procesos industriais, de seguridade, etc., mediante a incorporación da capacidade visual a un computador para que sexa capaz de identificar o que ve. O seu estudo céntrase principalmente no desenvolvemento de sensores capaces de observar a contorna e de poder transmitir o que observan a un robot, co fin de que este retroaliméntese continuamente, en tempo real, e poida cambiar as operacións que realiza en función dos cambios na contorna.

5. Os sistemas baseados no coñecemento son programas informáticos que conteñen o coñecemento dun dominio específico dunha forma explícita e separado do resto do sistema, é dicir, existe unha clara separación entre os coñecementos que posúe o sistema sobre o dominio e os mecanismos de explotación que utiliza o sistema para chegar a establecer as súas conclusións.  Cando o coñecemento que contén o sistema baseado no coñecemento é proporcionado por persoas expertas no dominio, atopámonos  ante os sistemas expertos.

Cando o coñecemento que contén o sistema baseado no coñecemento é proporcionado por persoas expertas no dominio, atopámonos ante os sistemas expertos. Os sistemas expertos son programas que imitan o proceso de razoamento dos expertos humanos e proporcionan marcos de decisión co tipo de consello similares aos que se recibirían dun experto humano.

6. A redes neuronais son sistemas simulan o proceso de recoñecemento do cerebro humano e do mesmo xeito que as neuronas biolóxicas, estes sistemas están deseñados para aprender da observación e a repetición. As redes neuronais tratan de resolver de forma eficiente problemas nos cales a información é difusa, incerta, contraditoria ou errónea. En consecuencia como mediante a metodoloxía dos problemas susceptibles de ser resoltos as redes neuronais son: problemas de optimización, problemas de recoñecemento e problemas de xeneralización.

7. Os sistemas inductivos xeran unha árbore de decisión a partir dun conxunto de exemplos que constitúen o conxunto de adestramento. É dicir, trátase de sistemas que parten dun conxunto de exemplos segundo un atributo, e van seleccionando ata que todos os exemplos do subconjunto elixido pertenzan a unha mesma clase conduzan a un mesmo resultado. Estes sistemas son útiles en aplicacións simples onde o conxunto de adestramento é relativamente completo e exacto, coñécense todos os datos e as súas solucións. Dentro do conxunto de sistemas inductivos cabe destacar os sistemas de razoamento baseado en casos (RBC) que recuperan a experiencia relevante (feitos e solucións históricos) anterior, da que se dispón, para solucionar novos problemas que presentan características similares. O proceso que seguen é o seguinte: en primeiro lugar indícanse as características do problema para resolver; a partir delas o sistema realiza unha procura na base de casos que posúe ata atopar casos similares ao presentado; posteriormente, a solución dos casos atopados adáptanse ao problema exposto e na medida en que dita solución sexa aceptada polo usuario, engadirase á base de casos, para poder ser examinado cando se expoña un novo problema ao sistema. Os sistemas RBC son adecuados para aqueles problemas que se caracterizan por: existir moita experiencia, a experiencia no dominio é valiosa e difícil de adquirir, o coñecemento pode ser capturado a través de casos, a creatividade e sentido común son partes do proceso de resolución do problema e o coñecemento é difícil de representar mediante regras.

Tema 1. Actividade 5. Información virtual

Crea unha nova entrada no teu blog co nome INFORMACION VIRTUAL. En formato libre desenrola os seguintes contidos buscando a información na rede e ilustra cada concepto cun vídeo da rede (duración non superior a 3 minutos si é posible). Non se trata de poñer moita información senón de intentar explicar os conceptos para que os comprendan os teus compañeiros de clase.

• Xeolocalización.

• Realidade aumentada.

• Licencias Creative Commons.

• Macrodatos (Big Data).

1. Xeolocalización: é un concepto relativamente novo, que fai referencia ao coñecemento da propia localización xeográfica de modo automático.

Tamén denominada xeorreferenciación, a xeolocalicación implica o posicionamento que define a localización dun obxecto nun sistema de coordenadas determinado. Este proceso é xeralmente empregado polos sistemas de información xeográfica, un conxunto organizado de hardware e software, máis datos xeográficos, que se atopa deseñado especialmente para capturar, almacenar, manipular e analizar en todas as súas posibles formas a información xeográfica referenciada, coa clara misión de resolver problemas de xestión e planificación.

Existen varias alternativas para coñecer esta localización, aínda que claro, son os dispositivos móbiles os que polo seu portabilidad connosco mesmos permitirannos máis facilmente coñecer a nosa localización e actualizala a medida que nos imos mobilizando e por tanto, cambiando de localización xeográfica.

2. A realidade aumentada (RA) é o termo que se usa para definir unha visión a través dun dispositivo tecnolóxico, directa ou indirecta, dunha contorna física do mundo real, cuxos elementos se combinan con elementos virtuais para a creación dunha realidade mixta en tempo real. Consiste nun conxunto de dispositivos que engaden información virtual á información física xa existente, é dicir, engadir unha parte sintética virtual ao real. Esta é a principal diferenza coa realidade virtual, posto que non substitúe a realidade física, senón que sobreimprime os datos informáticos ao mundo real.

Coa axuda da tecnoloxía (por exemplo, engadindo a visión por computador e recoñecemento de obxectos) a información sobre o mundo real ao redor do usuario convértese en interactiva e dixital. A información artificial sobre o medio ambiente e os obxectos poden ser almacenada e recuperada como unha capa de información na parte superior da visión do mundo real.

3. Creative Commons é unha organización sen ánimo de lucro que foi fundada por Lawrence Lessing, Profesor de Dereito na Universidade de Stanford, que ofrece modelos de licenzas libres que permiten aos autores depositar o seu obre de forma libre na internet, limitando os usos que das devanditas obras pódense facer. Están moi relacionadas co movemento de acceso aberto (Open Access) e inclúense nos repositorios institucionais para que os autores ao depositar os seus documentos poidan elixir as condicións de acceso e protección da súa obra.

As licenzas Creative Commons, nacen para compartir e reutilizar as obras de creación baixo certas condicións. Coas licenzas Crative Commons, o autor autoriza o uso da súa obra, pero a obra continua estando protexida.

Tema 1 Sociedade do Coñecemento: NANOTECNOLOXÍA

Nesta ligazón atoparás un documento elaborada pola Universidade de Oviedo. A información que necesitas está nas 9 primeiras páxinas do documento.

Cos contidos que se enumeran a continuación crea unha entrada nova no teu blog co nome de Tema 1 Sociedade do Coñecemento: NANOTECNOLOXÍA

• Definición de Nanotecnoloxía, incluindo a definición de nanómetro.

• Nanoelectrónica: a qué dará lugar? Relación coa tecnoloxía Informática.

• Nanobiotecnoloxía: qué disciplinas combina? Aplicacións en Medicina. 

•  Aplicacións á producción e almacenamento de enerxía.

• Avances en Ciencias de Materiais.

• Fabricación a nivel nanométrico.

• Beneficios para a investigación sobre alimentos, auga e medio ambiente. 

• Contribución á seguridade.

• Exemplos de produtos comercializados actualmente desenrolados a través de nanotecnoloxías.

1. A nanotecnoloxía non é unha tecnoloxía específica; nin sequera un grupo de tecnoloxías ben definidas. A nanotecnoloxía é máis ben un campo moi amplo e heteroxéneo da tecnoloxía no que se deseñan, caracterizan, producen e aplican estruturas, compoñentes e sistemas mantendo un control sobre o tamaño e a forma dos seus elementos constituíntes (átomos, moléculas ó macromoléculas) a nivel da escala dos nanómetros, de tal maneira que ditas estruturas, compoñentes ou sistemas posúen polo menos unha propiedade característica nova ou mellorada debido ao pequeno tamaño dos seus constituíntes.

A nanotecnoloxía utiliza un amplo rango de disciplinas científico-técnicas co fin de estudar materiais, partículas e estruturas que implican a creación ou presenza de elementos que teñen polo menos unha dimensión espacial inferior aos 100nm, sendo un nanómetro a millonésima parte dun milímetro. Os materiais constituídos por estruturas tan pequenas, a miúdo presentan propiedades distintas aos materiais tradicionais independentemente de que estean compostos polos mesmos constituíntes químicos. Por exemplo, poden presentar novas propiedades mecánicas, ópticas, químicas, magnéticas ou electrónicas.

2. A nanoelectrónica dará lugar a sistemas de almacenamento de datos de moi alta densidade de rexistro e as novas tecnoloxías de visualización a base de plásticos flexibles. A longo prazo, o desenvolvemento da nanoelectrónica molecular ou biomolecular, a espintrónica e a informática cuántica abrirán novos horizontes á tecnoloxía informática. A nanoelectrónica estará na orixe dunha nova xeración de computadores, teléfonos, automóbiles, electrodomésticos e calquera sistema de automatización necesario en calquera equipo de aplicación industrial ou doméstico.

3. No caso da nanobiotecnoloxía, está a combinarse a enxeñería a nivel molecular coa bioloxía, ben manipulando directamente sistemas vivos, ou creando biochips como os que xa se están producindo na actualidade inspirados en materiais biolóxicos. Nun futuro próximo, a nanobiotecnoloxía proveranos con novas innovacións extraordinarias no campo do medicamento por exemplo, con novos sistemas de diagnóstico miniaturizados que poderían implantarse e utilizarse na detección precoz de enfermidades, recubrimentos e nanocompostos desenvolvidos mediante o recurso ás nanotecnoloxías, non exclusivamente na súa produción senón nos conceptos de deseño dos materiais constituíntes, que mellorarán a bioactividad e biocompatibilidad dos implantes, novas matrices soporte capaces de auto estruturarse que están a facilitar o desenvolvemento dunha nova xeración de materiais no ámbito da inxeñería de tecidos e dos materiais biomiméticos, abrindo a posibilidade, a longo prazo, de conseguir a síntese de órganos de substitución. Están a desenvolverse novos sistemas de administración dirixida de medicamentos e recentemente conseguiuse levar e introducir nanopartículas ao interior de células cancerosas para o seu tratamento, por exemplo, mediante calor.

4. Tamén o campo da produción e almacenamento de enerxía poderá beneficiarse, por exemplo, dos novos desenvolvementos en pilas de combustible ou sólidos lixeiros nanoestructurados que teñen o potencial para un almacenamento eficaz do hidróxeno. Están a desenvolverse tamén células solares fotovoltaicas eficaces e de baixo custo (por exemplo a «pintura solar»). Os avances no campo das nanotecnoloxías tamén permitirán aforros enerxéticos a través dunha mellora dos illamentos, do transporte e dunha iluminación máis eficaz.

5. Os avances da ciencia dos materiais mediante o recurso ás nanotecnoloxías son de gran alcance e o seu impacto deixarase sentir en case todos os sectores. As nanopartículas xa se empregan para reforzar materiais ou funcionalizar cosméticos. Recórrese ao uso de nanoestructuras superficiais para conseguir superficies resistentes ao relado, hidrófugas, limpas ou estériles. O enxerto selectivo de moléculas orgánicas a través da nanoestructuración superficial permitirá avanzar na fabricación de biosensores e de dispositivos electrónicos moleculares. Así mesmo, pódense mellorar e facer avanzar enormemente os rendementos dos materiais en condicións extremas, coas consecuentes aplicacións nos sectores espacial e aeronáutico. 

6. A fabricación a nivel nanométrico esixe un novo enfoque interdisciplinar tanto na investigación como nos procesos de fabricación. Conceptualmente considéranse dúas vías de traballo: a primeira consiste na miniaturización dos microsistemas denominado enfoque «de arriba abaixo» ou «top-down» e a segunda, en imitar a natureza mediante o desenvolvemento de estruturas a partir dos niveis atómico e molecular denominado enfoque «de abaixo arriba» ou «bottom-up». O primeiro podería describirse como un proceso de ensamblaxe, o segundo como un proceso de síntese. O enfoque de abaixo a arriba atópase en fase inicial de desenvolvemento, pero o seu impacto potencial é de gran alcance e podería alterar as rutas actuais de produción.

7. A investigación sobre os alimentos, a auga e o medio ambiente tamén pode beneficiarse das nanotecnoloxías con, por exemplo, o desenvolvemento de instrumentos para detectar e neutralizar a presencia de microorganismos ou praguicidas. Mediante novas técnicas de nanoetiquetado miniaturizado podería realizarse o seguimento desde orixe dos alimentos importados. O desenvolvemento de métodos de recuperación baseados no uso de nanotecnoloxías (por exemplo, técnicas foto-catalíticas) permiten paliar e limpar o efecto da contaminación e outros danos ambientais (por exemplo, contaminación por petróleo da auga ou do chan).

8. A contribución á seguridade poderá realizarse a través de, por exemplo, novos sistemas de detección de alta especificidad de alerta precoz ante axentes químicos ou biolóxicos, sensibles ata o nivel molecular. O nanoetiquetado dos billetes de banco podería contribuír á protección da propiedade. Tamén está en marcha o desenvolvemento de novas técnicas criptográficas para a comunicación de datos.

9.Xa se comercializaron varios produtos desenvolvidos a través das nanotecnoloxías. Trátase de produtos sanitarios (vendaxes, válvulas cardíacas, etc.), compoñentes electrónicos, pintura resistente ao relado, equipos deportivos, teas antienrrugas e antimanchas e locións solares. Os analistas cifran o mercado deste tipo de produtos na actualidade en aproximadamente 2.500 millóns de euros, pero opinan que ascenderá por centos de miles de millóns de euros para o ano 2010 e a un billón despois desa data.

Tema 1 Sociedade do Coñecemento: ROBOTICA.

Nesta ligazón atoparás a unha unidade didáctica elaborada polo profesor José Antonio Chaves. Cos contidos que se enumeran a continuación crea unha entrada nova non teu blogue co nome de Tema 1 Sociedade do Coñecemento: ROBÓTICA.

1.Definición completa de Robot e Robótica. Explica vos termos reprogramable e multifuncional aplicados a un robot.

2.Características dos robots.

3.Tipos de robots segundo o sistema de coordenadas. Captura de pantalla os debuxos de sistemas de coordenadas e os pegas en Open Office Draw, os recortas e engades os textos correspondentes co cadro de textos que aparece no cadro de ferramentas da parte inferior da pantalla. Unha vez rematado exportas o arquivo en formato .PNG e o insertas como imaxe no teu blog.

4.Tipos de sensores empregados nos robots. En cada apartado inclúe unha imaxe.

5.Clasificación xeral. En cada apartado inclúe unha imaxe.

1. En 1979, o Robot Institute of America define a un robot como: 'Un manipulador reprogramable e multifuncional deseñado para trasladar materiais, pezas, ferramentas ou aparellos específicos a través dunha serie de movementos programados para levar a cabo unha variedade de tarefas'. Os robots son capaces de realizar tarefas repetitivas de forma máis rápida, barata e precisa que os seres humanos. Dise que un robot ten intelixencia artificial (I.A.) debido a que ten a capacidade de obter información da súa contorna e en función desta actuar. Considérase a un robot como un axente autónomo intelixente cando cumpre os seguintes requisitos:

-Autonomía: O sistema de navegación reside na propia máquina, que debe operar sen conexión física a equipos externos.

-Intelixencia: O robot posúe capacidade de razoar ata o punto de ser capaz de tomar as súas propias decisións e de seleccionar, fusionar e integrar as medidas dos seus sensores.

Poderiamos aproximarnos a unha definición de Robótica como: o deseño, fabricación e utilización de máquinas automáticas programables co fin de realizar tarefas repetitivas como o ensamble de automóbiles, aparellos, etc. e outras actividades. Segundo Isaac Así mesmo, a Robótica é a tecnoloxía aplicada aos robots.

-Multifuncionalidade: versatilidade para levar a cabo distintas tarefas, mesmo aquelas non previstas en principio polos deseñadores, o cal implica un considerable auto-adaptabilidade á contorna.

-Programabilidade: capacidade para modificar a tarefa mediante o cambio de programa, que propicia a súa adaptación rápida e económica a diferentes aplicacións.



2. Os robots poden ser de diferentes deseños do mesmo xeito que programas, todo depende da función que vaian realizar. O que se se coñece son as diferentes características que poden posuír, entre estas atopamos:

- A precisión que teñen á hora de realizar unha acción ou movemento.

- A capacidade de carga, en quilogramos que o robot pode manexar.

- O grao de liberdade que teñen cos seus movementos. Adoita coincidir co non de articulacións que ten o robot.

- O sistema de coordenadas que especifica a que direccións se realizasen os seus
movementos e posicións. Estas poden ser coordenadas cartesianas (x,e,z), cilíndricas, etc.

- A programación de cada robot ou o poder de aprendizaxe que cada un ten.



3.

 

4. O sensor traduce a información que lle chega do exterior nun impulso eléctrico, normalmente dixital (pasa ou non pasa corrente), que pode ser analizado e procesado pola unidade de control do sistema. Existe unha gran variedade de sensores, entre eles podemos citar:

- Sensores de temperatura: Un exemplo son os termistores: trátase de resistencias cuxo valor ascende coa temperatura (termistor PTC) ou ben diminúe coa temperatura (termistor NTC). Por tanto, depende da temperatura que o termistor permita ou non o paso da corrente polo circuíto de control do sistema. O símbolo e a aparencia dun termistor é:

- Sensores de posición: Entre outros temos:

- Finais de carreira: Trátase dun interruptor que consta dunha pequena peza móbil e dunha peza fixa que se chama NA, normalmente aberto, ou NC,
normalmente pechado.

-Magnéticos: Detectan os campos magnéticos que provocan os imáns ou as correntes eléctricas. O principal é o chamado interruptor Reed; consiste nun par de láminas metálicas de materiais ferromagnéticos metidas no interior dunha cápsula que se atraen en presenza dun campo magnético, pechando o circuíto. O interruptor Reed pode substituír aos finais de carreira para detectar a posición dun elemento móbil, coa vantaxe de que non necesita ser empuxado fisicamente polo devandito elemento senón que pode detectar a proximidade sen contacto
directo.

-Ópticos: Detectan a presenza dunha persoa ou dun obxecto que nterrumpen o feixe de luz que lle chega ao sensor. Os principais sensores ópticos son as fotorresistencias, as LDR.

- Sensores de humidade. Baséanse en que a auga non é un material illante como o aire senón que ten unha condutividade eléctrica. Por tanto un par de cables eléctricos espidos (sen cinta illante recubríndoos) van conducir unha pequena cantidade de corrente se o ambiente é húmido; se colocamos un transistor en zona activa que amplifique esta corrente temos un detector de humidade.

- Sensores de son: Mediante un difragma que ao moverse polas ondas sonoras, despraza a placa dun condensador facendo variar a súa capacidade.

5.Desde un punto de vista moi xeral os robots poden ser dos seguintes tipos: 

Androides:  Os androides son dispositivos que se parecen e actúan como seres humanos. Os robots de hoxe en día veñen en todas as formas e tamaños, pero fóra dos robots que aparecen nas feiras e espectáculos, non se parecen ás persoas e por tanto non son androides. Actualmente, os androides reais só existen na imaxinación e nas películas de ficción.

Móbiles:  Os robots móbiles están provistos de patas, rodas ou orugas que os capacitan para desprazarse de acordo á súa programación. Elaboran a información que reciben a través dos seus propios sistemas de sensores e empréganse en determinado tipo de instalacións industriais, sobre todo para o transporte de mercadorías en cadeas de produción e almacéns. Tamén se utilizan robots deste tipo para a investigación en lugares de difícil acceso ou moi distantes,  como é o caso da exploración espacial e das investigacións ou rescates submarinos.  

Industriais:  os  robots industriais son dispositivos mecánicos e electrónicos destinados a realizar de forma automática (sen a intervención humana) determinados procesos de fabricación ou manipulación.  Os robots industriais, na actualidade, son con moito os máis frecuentemente atopados. Xapón e Estados Unidos lideran a fabricación e consumo de robots industriais sendo Xapón o número uno. Os robots industriais xorden pola necesidade de: 

- Fabricar produtos de maneira económica.

- Que os produtos sexan de calidade. 

- Que dun mesmo produto póidanse elixir moitas opcións.  

 Como exemplo, pensa nun automóbil, dun mesmo modelo, podes elixir, a cor, o número de portas, o tipo de lamias, con ou sen alerón e todas  as opcións de acabado interior. Unha fábrica de coches, que constrúe cada día uns mil coches, cada un coas súas distintas opcións, necesita utilizar  robots para que estes coches podámolos comprar a un prezo alcanzable e teñamos garantía do seu funcionamento. 

Robots para próteses médicas: Son as próteses robóticas e os recentes robots de asistencia en quirófano (como o robot cirurxián Dá Vinci)  

Tema1. Sociedade do Coñecemento. Domótica

Nesta ligazón atoparás a Guía Técnica BT51, elaborada polo Ministerio de Industria, para as instalacións de sistemas de automatización, xestión técnica da enerxía e seguridade para vivendas e edificios.

Cos contidos que se enumeran a continuación crea unha entrada nova no teu blog co nome de Tema 1 Sociedade do Coñecemento: DOMOTICA.

• Campo de aplicación.
• Fines principais dos sistemas domóticos.
• Define os 3 sistemas denominados como domóticos.
• Pon exemplos de nodo, actuadores e dispositivos de entrada.
• Fai a táboa cos dispositivos dunha vivenda con grao de automatización normal, indicando funcionalidade e aplicación de cada un. 

 1. OBXECTO E CAMPO DE APLICACIÓN

Esta Instrución establece os requisitos específicos da instalación dos sistemas de automatización, xestión técnica da enerxía e seguridade para vivendas e edificios, tamén coñecidos como sistemas domóticos. O campo de aplicación comprende as instalacións daqueles sistemas que realizan unha función de automatización para diversos fins, como xestión da enerxía, control e accionamiento de receptores de forma centralizada ou remota, sistemas de emerxencia e seguridade en edificios, entre outros, con excepción daqueles sistemas independentes e instalados como tales, que poidan ser considerados no seu conxunto como aparellos, por exemplo, os sistemas automáticos de elevación de portas, persianas, toldos, peches comerciais, sistemas de regulación de climatización, redes privadas independentes para transmisión de datos exclusivamente e outros aparellos, que teñen requisitos específicos recolleitos nas Directivas europeas aplicables conforme ao establecido no artigo 6 do Regulamento Electrotécnico para Baixa Tensión. Quedan excluídas tamén as instalacións de redes comúns de telecomunicacións no interior dos edificios e a instalación de equipos e sistemas de telecomunicacións aos que se refire o Regulamento de Infraestrutura Común de Telecomunicacións (I.C.T.), aprobado

polo R.D. 279/1999. Igualmente están excluídos os sistemas de seguridade reglamentados polo Ministerio do Interior e Sistemas de Protección contra Incendios, reglamentados polo Ministerio de Fomento (NBE-CPI) e o Ministerio de Industria e Enerxía (RIPCI). Con todo, ás instalacións excluídas anteriormente, cando formen parte dun sistema máis complexo de automatización, xestión da enerxía ou seguridade de vivendas ou edificios, aplicaránselles os requisitos da presente Instrución ademais os requisitos específicos regulamentarios correspondentes.

2. FINES PRINCIPAIS DOS SISTEMAS DOMÓTICOS.

Os sistemas de automatización, xestión técnica da enerxía e seguridade para vivendas e edificios, coñécense internacionalmente como HBES (Home and Building Electronic Systems ) sistemas electrónicos para vivendas e edificios). Actualmente a norma que define os requisitos técnicos xenerais destes sistemas é ÚNEA-EN 50090-2-2. De modo xeral, a instalación destes sistemas coñécese como domótica e a instalación en edificios como inmótica, aínda que nesta guía utilízase o termo domótica para referirse aos dous, xa que é o termo máis amplamente empregado. Os sistemas domóticos realizan o control integrado de múltiples elementos dunha instalación cos fins principais de:

- Aumentar o confort, mediante a automatización de elementos da instalación.

- A xestión técnica do a enerxía, por exemplo para o aforro ou a eficiencia enerxética.

- Garantir a seguridade das persoas, os animais e os bens.

- Permitir a comunicación do sistema con redes de telecomunicación externas.

3. DEFINE OS TRES SISTEMAS DENOMINADOS COMO DOMÓTICOS.

 Exemplos de Sistemas de Automatización, Xestión da Enerxía e Seguridade paraVivendas e Edificios, denominados no ámbito desta guía como Sistemas domóticos, son:

1. Sistemas de automatización que controlan aparellos ou sistemas tales como iluminación, climatización, persianas e toldos, sistemas de rega, control de electrodomésticos, etc. Un sistema que controla a climatización, a apertura de persianas, a iluminación do local e a rega do xardín, que teña en conta as condicións meteorolóxicas presentes ou as súas previsións, mediante unha lóxica, considérase que é un sistema domótico, xa que recibe información de diferentes entradas, procésaa e decide o tipo de actuación sobre cada elemento controlado.Un reloxo-programador simple de aceso/apagado ou similar non se considera un sistema domótico en si mesmo xa que, aínda que emita unha orde de aceso ou apagado, non recibe información externa nin procesa ningunha información. Con todo, se o reloxo programador esta integrado nun sistema como o descrito no parágrafo anterior, considérase parte do sistema domótico.
 

2. Sistemas de xestión da enerxía que controlan ou secuencian o aceso de varios
electrodomésticos, con obxecto de realizar un uso máis racional da enerxía, limitando a potencia máxima demandada ou adaptando o consumo a horarios nos que o prezo da enerxía é menor. Cando unha iluminación conta unicamente cun sensor de presenza para evitar que a luz permaneza acesa sen ocupación do local, non se considerará un sistema domótico en si mesmo, pero se estivese integrado nun sistema máis complexo debería considerarse como parte do sistema domótico.
 

3. Sistemas de seguridade que sirvan para a detección de intrusos, incendios, fugas de auga ou gas, disparos de proteccións eléctricas e xestión da súa reenganche, recibindo información dos distintos subsistemas e executando ordenes de aviso, corte de subministración, previamente establecidas. Os diferentes subsistemas (central de detección de incendios, central antirrobo, etc.) ademais deberán cumprir as prescricións regulamentarias propias que lle sexan de aplicación individualmente.

4. PON EXEMPLO DE NODO, ACTUADORES E DISPOSITIVOS DE ENTRADA.

 Nodo: Cada unha das unidades do sistema capaces de recibir e procesar información comunicando, cando cumpra con outras unidades ou nodos, dentro do mesmo sistema.

Actuador: É o dispositivo encargado de realizar o control dalgún elemento do Sistema, por exemplo, electroválvulas (subministración de auga, gas, etc.), motores (persianas, portas, etc.), sirenas de alarma, reguladores de luz, etc.

Dispositivo de entrada: Sensor, mando a distancia, teclado ou outro dispositivo que envía información ao nodo.


 No primeiro exemplo anterior:

-O nodo sería un computador ou un autómata que reciba sinais de sensores de temperatura, humidade, luz, etc. e procese ditas sinais para dar ordes aos sistemas que actúan sobre a climatización, a iluminación, as persianas ou o sistema de rega. Así mesmo, podería estar conectada á rede de tecnoloxías da información (RTI) para recibir información das previsións meteorolóxicas.

-Os actuadores serían o contactor que alimenta os motores das persianas, a electroválvula do sistema de rega ou un regulador de intensidade de luz.

-Os dispositivos de entrada serían os medidores de temperatura ou humidade, as
células fotoeléctricas, etc. que envían información ao nodo.

 5. FAI A TÁBOA COS DISPOSITIVOS DUNHA VIVENDA CON GRAO DE AUTOMATIZACIÓN NORMAL, INDICANDO A FUNCIONALIDADE E APLICACIÓN DE CADA UN.

Tema 1 Sociedade da Comunicación.

ACTIVIDADE1.pdf
Crea unha táboa de 5x2. Na columna da esquerda irán os textos correspondentes os conceptos indicados mais abaixo (aprox 12 liñas en tamaño de letra 12). Na columna da dereita irán imaxes relacionadas descargadas de Internet nun tamaño proporcionado ó texto (o mesmo tamaño para todas as imaxes). Os conceptos (están definidos na pax 11 do libro e se trata de engadir información ata completar as 12 liñas necesarias) son os seguintes:

•     Sociedade de información. 

•     Sociedade do coñecemento.

•     Brecha dixital.

•     Alfabetización dixital.

•     Adición as novas tecnoloxías.

ACTIVIDADE 2. pdf

Táboa en formato libre que incluia todos os conceptos da táboa 1 da páxina 13 do libro e unha imaxe de cada un deles. Os textos deben ser o do libro (non é necesario engadir nada).

Boas amig@s. Gustaríame compartir convosco os meus gustos musicais co fin de que, se algún de vos coincide conmigo, poida aportarvos algunha canción nova e que as disfrutedes tanto coma min.

Aínda que disfruto moito con todos os tipos de música, os meus xéneros preferidos é o pop rock. Este tipo de música pareceme perfecta posto que convinan as melodías e letras típicas do pop con elementos do rock cmo as guitarras eléctricas e ritmos máis fortes. Debido a isto, convértese nun xénero cheo de vitalidade e enerxía que vai dende as baladas ata a música máis alegre dando un amplo abanico de posibilidades músicais.

5SOS

O meu grupo favorito deste xénero é, sen dúbida, 5 Seconds of Summer (5SOS) un grupo australiano que saltou a fama o ano 2012. As miñas cancións favoritas deste grupo son Amnesia, Don't stop e Greenlight. Recoméndovos escoitalas, porque non as olvidaredes.